قبل التحریر:
برای آقای سجاد افشاریانِ عزیز کِ اخیرا بِ لیست علاقه مندی های شدیدم اضافه شده اند.
اویی کِ عجیب خودِ منِ منِ است کِ یک دهه جلوتر در کالبدی متفاوت وارد جهان شده است، گویی نمودِ انسانی اندیشه ها و نوشتارِ من، سال ها جلوتر از ذهنم بیرون جهیده باشدُ جان گرفته باشد.
اسکارلتِ دهه ی شصت.
در حوالیِ او هنوز هم دهه، شصت است.
انگاری کِ او را از بطن تاریخِ خاک گرفته بیرون کشیده باشند؛ همین قدر ناب، همینقدر دست نیافتنی.
آخ از این نمایشِ بی نظیرشان.
آخ کِ عجیب تکِ تکِ واج هایش بِ دل می نشستُ اشکِ فراوان از چشم می گرفت.
عاشقانه اش، عارفانه اش، ی اش؛ تمامش بِ خوردِ تک تک سلول هایم رفته است.
این نمایش گوشت شد بِ تنمان!
بغض های بلعیده شدهِ مان را فریاد زدند،
طعم شیرینِ آزادیِ بیان را چکاندند با قطره چکان در حلقومِ روحِ کتک خورده مان!
اشکِ عشق و فراق گرفتند از چشم هایمان.
دمشان گرم!!
آگاهیِ مرددِ نو رسته ی من را میخکوب کردند بِ دیوارِ ۲۱ سالگی ام؛ با تشکر از شعورِ فرهیخته و قلمِ بی بدیلشان.
.
چی میشه کِ آدما تصمیم بِ رفتن می گیرند ؟
بهت میرسم؟
یهو نرم نبینمت؟
میرم.
میبینمت؟
با زله باهم نیاین؟
میاین.؟
اصن بیاین!
من عاشق اینم کِ با تو زیر یِ آوار بمونم.
.
هر کسی یا روز می میرد یا شب، من شبانه روز
دیشب خوابشو دیدم،
مثل بیداری زبونم قفل شده بود،
دورِ دور شده بود،
مثل یِ شهاب سرخ نا پدید شد!
لحظه ای هزار بار صد هزار بار خودمو نفرین میکردم کِ پسر! چی می شد اگه ی بار فک صاحاب مرده رو ت میدادی و حرف دلتو میزدی؟
باهام حرف بزن.
.
و گفت محبت شکل نگیرد میان دو تن کِ یکی دیگری را گوید " ای من "
.
برداشت آخر را از عمد سرفه کردم،
تا یک بار دیگر بیشتر بگویم ک چقدر ها دوستت دارم.!
( تکه هایی بی نظیر از متن تئاتر )
درباره این سایت