آبی کِ بی دلیل رویش خوابیده بودم را یادتان هست ؟
ابری آمدُ من را از روی آب برداشت و بِ دامانِ آسمانِ شب گذاشت!
اینجا؛
در ستاره فامِ آسمانِ سورمه ایِ شب،
در سکوتی شبیه بِ آن لحظه ای کِ سرت را می بری زیرِ خروار ها آب،
در نقره ایِ تابشِ ماه بِ جاده های بی چراغ،
در خنکایی کِ امواجِ دریا بر ماسه های ساحل بِ جا میگذارند،
در لطافتِ لمسِ مهِ غلیظ،
نشسته ام در جوارِ هلالِ مهتاب بِ تمنای آرزو :)
درباره این سایت